Edebiyatta şiirden sonra romanın en çok sevilen ve okunan  tür olduğuna inananlardanım. Roman genel anlamda ,olayların kahramanları  oluşturduğu, belirlediği ve şekillendirdiği türdür. Birçok ögeyi içine alan roman ,bu öğelerin uyumu ile mükemmelleşir. Uyumu sağlayan ise yazardır. Yazar burada eserini oluştururken kendi zihin yapısı ile buna yön vermektedir.  Yön verirken de üslubu oluşturur. Aynı konuyu işlemiş olsa da  üslubu ile diğerlerinden ayrılır.

    Bir okur olarak zamanın imbiğinden geçmemiş eserleri okumamaya dikkat ediyordum. Çünkü en iyi okuyucu, eleştirmen zamandır. Zamanın eleğinden süzülerek gelen bir eser mükemmel olmasa da mükemmele en yakındır. İşte bu yüzden klasik diyeceğimiz eserlere ağırlık veriyordum.Okur yazar bir büyüğümün tavsiyesine uyarak çağdaş yazarlara yönelmeye başladım ve onları okumaya başladım. Birçok yazarla hasbihal ettim. Bir de bakıyorum ki birçok çağdaş yazar aynı konular üzerinde sınırlandırıyor kendini.  Üslup farklı olsa neyse okuyacağım ama üslup bile nerdeyse aynı. Ortada ne teknik ne üslup var . Sadece konu ve söz birliği etmişçesine aynı bayağı sözler…  Yazar her konuda yazabilmeli  yazarken de eserine göre üslubunu oluşturmalıdır. İyi ve sağlam eser yazabilmek onun boynunun borcudur. Ama maalesef yazarlarımız sadece yazıyor. Kendini yormayarak ,çalışmadan sözleri arka arkaya sıralıyor. Bunu yaparken  romanın bütün özelliklerini göz ardı ediyor. Göz ardı ettikçe de ortaya roman yerine arka arkaya sıralanmış kuru sözler meydana getiriyor.

      Son yıllarda yayımlanan eserlerde aynı konular üzerinde –adeta sözleşmiş gibi-duruluyor. Tarihi bir kişi,olay,devir ya da tasavvuf… Dünyada çok çeşitli ve değişik konular varken yazarlarımızın sadece bu konulara yönelmesinde bence bir sıkıntı var. Bilenen bir konuyu kurgulamak bilinmeyene göre daha kolay ve basittir.Yazdığın konu ile ilgili birkaç kitap alır,okursun. Geriye yazabilen biri için hiç de zorluk çekmeden sözleri arka arkaya sıralamak kalır. Yazarlarımız kurgulamanın sıkıntısını,zorluğunu,zahmetini,korkusunu,acısını ve kederini yaşamak istemedikleri için kolay olanı seçiyor. Çünkü daha ilerisine kaleminin gücü yetmiyor. Böylelikle  bayağı romanlar ortaya çıkıyor. Bu eserler yok satıyor ülkemizde…  Yazarlar zenginleşiyor birden. Benim aklıma da her türlü fakirlikle uğraşan güzel atlara binip güzel diyarlara giden yazarlarımız  geliyor. Bu eserleri okuyan insanlar kendilerini güzel bir eseri okumanın tatlı yalancılığı ile aldatıyorlar ve yazar da kendini kitabının yeni baskılarıyla kandırıyor zamanın acımasızlığını unutarak. Konu sıkıntısı yaşayan bu yazarlar, okumanın azalacağı, olmayacağı dönemleri de birlikte el ele kendileri getirecektir. Kendilerini yenilemeyip kısır döngü içinde kalan yazarlar zamanın acımasızlığı karşısında yok olup unutulacaktır. Yazar ,her konuda yazabilmelidir kurgusunu yeni baştan oluşturmak şartı ile. Yazmak için de emek vermelidir.

      Diyebilirsiniz ki sen kendin niye yazmıyorsun? Bu sorunun cevabı basit…Ama gene de ben yazılarımı zamana yazıyorum sonsuzlukta asılı dursun ve birileri zamanı geldiğinde dinlesin diye. Çünkü yazıdan önce söz vardır. Çok kadim sırları söylüyorum sessizce sonsuzluğa…